Pasojat e Mëkateve

Pasojat e Mëkateve.

 

Autor: Shemsuddin Muhamed bin Bekër bin Ejjub ibën Kajjim el-Xheuzijeh, (RahimehUllah)

Burimi: “Ed-Dau ue ed-Deua” (Sëmundja dhe Ilaçi)

Përktheu: Jeton Shasivari

Mëkatet lënë pasoja të shëmtuara, të urryera e të dëmshme për zemrën, trupin, dynjanë dhe ahiretin, që nuk i di askush tjetër pos Allahut.

Disa prej tyre janë:

01 - Privimi nga dija

Me të vërtet dija është dritë të cilën Allahu e fut në zemër, kurse mëkati e shuan këtë dritë. Kur Shafiju u ul para Malikut dhe i lexoi atij (atë që kishte mësuar përmendësh), ai e pëlqeu zgjuarsinë e madhe që pa tek ai dhe inteligjencën si dhe kuptimin e tij të shëndoshë, i tha: “Po shoh se Allahu paska hedhur dritë në zemrën tënde, mos e shuaj këtë dritë me errësirën e gjynahut.”

Shafiju ka thënë: “Iu ankova Ueki’ut për nxënien e dobët përmendësh dhe ai më udhëzoi duke më këshilluar që t’i braktis mëkatet.” Ai më tha: “Dije se dituria është mirësi dhe mirësia e Allahut nuk i jepet mëkatarit.”

02 - Privimi nga furnizimi (rizku)

Në Musnedin (e Imam Ahmedit) është transmetuar (hadithi): “Robi privohet nga furnizimi për shkak të një mëkati që ka bërë.” Siç u përmend më përpara.

Ashtu si frika (devotshmëria - takua) ndaj Allahut që e sjell furnizimin, po kështu edhe mos-pasja frikë ndaj Allahut sjell varfëri. Kështu që, nuk kërkohet furnizimi i Allahut ashtu siç kërkohet me braktisjen e mëkateve.

03 - Izolimi (vetmia) që mëkatari ndjen në zemrën e tij në mes tij dhe Allahut

Mëkatari, parimisht, nuk ia di vlerën dhe nuk bën krahisim se ç’është kënaqësia (e vërtetë, sh.p.), sikur të mblidheshin tek ai të gjitha kënaqësitë e dynjasë, nuk mund ta shuanin atë izolim (në mes tij dhe Allahut). Këtë gjë (kënaqësinë e vërtetë) nuk e ndjen vetëm se ai që ka jetë në zemrën e tij.

“Të vdekurit plaga nuk i dhemb.”

Pra, nëse ai do t’i braktiste mëkatet duke qenë i kujdesshëm të mos bjerë në atë izolim (vetmi), do të ishte njeri që logjikon, i çliruar për shkak se ka hequr dorë prej tyre.

Një njeri iu ankua një të devotshmi për vetminë që ndjente në shpirt, ai i tha:

“Nëse të kanë izoluar mëkatet, atëherë hiq dorë prej tyre nëse dëshiron dhe rehatohu. Nuk ka gjë më të hidhur për zemrën sesa zaptimi i mëkateve të njëpasnjëshme. Prej Allahut kërkojmë ndihmë.”

04 - Izolimi që ndodh në mes tij dhe njerëzve

Si zakonisht, izolimi i tij nga njerëzit e mirësisë (hajrit). Ai ka një ndjenjë izolimi në mes tij dhe atyre. Sa më shumë që shtohet ky izolim, aq më shumë largohet prej tyre dhe ndenjjes me ta.

Ai privohet nga begatia e të përfituarit nga ata. Ai i afrohet palës së shejtanit aq sa largohet nga pala e të Gjithëmëshirshmit.

Ky izolim shtohet derisa të zë vend, dhe ky izolim ndodh në mes gruas së tij, birit të tij dhe të afërmve të tij, në vetveten e tij, dhe kështu e sheh atë të izoluar brenda vetes së tij.

Disa Selefë kanë thënë: “Kur unë i bëj mëkat Allahut e shoh këtë tek edukata e kafshës dhe gruas sime.”

05 - Vështirësimi i çështjeve të tij

Nuk përballet me një çështje vetëm se e gjen atë të mbyllur, apo se e gjen atë të vështirë dhe në të kundërtën, ai që ia ka frikën Allahut, Ai ia lehtëson çështjet, dhe ai që nuk ia ka frikën Allahut, Ai ia vështirëson çështjet. O Allah, sa e habitshme! Si robi i gjen të mbyllura dyert e mirësisë dhe përfitimit dhe rrugët e saja i gjen të vështira për të, kurse ai nuk e di se përse i ka ndodhur kjo?!

06 - Errësira që ai ndjen realisht në zemër

Ai e ndjen atë ashtu siç e ndjen errësirën e natës së zymtë kur ajo errësohet, kështu bëhet edhe errësira e mëkatit në zemrën e tij, sikurse errësira e dukshme që ai e sodit.

Me të vërtet bindja (ndaj Allahut dhe të Dërguarit të Tij) është dritë kurse mos-bindja (mëkati) është errësirë. Sa më shumë që shtohet errësira, aq më shumë shtohet pavendosmëria e tij, saqë ai bie në bidate, devijime dhe në gjëra shkatërruese, kurse ai nuk e ndjen atë, sikurse i verbëri që del në errësirën e natës dhe ec vetëm. Kjo errësirë shtohet derisa të bëhet e dukshme për syrin, pastaj shtohet derisa ta mbulojë fytyrën dhe të behët e zezë, të cilën e sheh çdonjëri.

Abdullah ibën Abbasi ka thënë: “Vepra e mirë është shkëlqim në fytyrë, dritë në zemër, zgjerim i furnizimit, fuqi në trup, dashuri në zemrat e njerëzve. Kurse vepra e keqe është zymtësi në fytyrë, errësirë në zemër, dobësi në trup, pakësim i furnizimit dhe urrejtje në zemrat e njerëzve.”

07 - Mëkatet dobësojnë zemrën dhe trupin

Dobësimi i zemrës është një gjë e qartë, madje nuk pushon së dobësuari atë derisa t’ia marr jetën tërësisht. Kurse dobësia e trupit, fuqia e besimtarit vjen nga zemra e tij, sa më shumë i forcohet zemra, aq më shumë i forcohet trupi. Kurse i shthururi (el-faaxhir) edhe në qoftë se është i fortë në trup, porse ai ka gjënë më të dobët kur është i nevojshëm, kështu që ajo forcë e tij e tradhton atëherë kur ai është më se i nevojshëm për të.

Medito për forcën e trupave të Persisë dhe Romakëve, si i tradhtoi ajo forcë atëherë kur kishin më së shumti nevojë për të dhe i mposhtën njerëzit e Imanit (Muslimanët) me forcën e trupave dhe zemrave të tyre?

08 - Privimi nga vepra e mirë

Në qoftë se nuk do të kishte ndëshkim tjetër për mëkatin, mjafton që ai e pengon veprën e mirë që të jetë zëvendësi i tij dhe ia pret rrugën një vepre tjetër të mirë, kështu që i ndërpritet një rrugë e një vepre të tretë, pastaj një të katër, e kështu me radhë. Pra, për shkak të një gjynahu, atij i ndërpriten shumë vepra tjera. Çdonjëra nga këto vepra është më e mirë për të se sa dynjaja dhe çfarë ka në të. Kjo është e ngjashme me njeriun i cili është ngopur dhe si pasojë e kësaj është sëmurë për një kohë të gjatë, gjë që e ka ndaluar të hajë gjëra më të mira se ajo e para. Prej Allahut kërkojmë ndihmë.

09 - Gjynahet shkurtojnë jetën dhe largojnë begatinë

Dhe kjo ndodh me të vërtetë, sepse ashtu si bamirësia që ta shton jetën (me lejen e Allahut, sh.p.) po ashtu edhe shthurja (me veprat e këqija) e shkurton jetën.

Njerëzit (dijetarët) kanë rënë në mospajtime për këtë çështje. Një grup (dijetarësh) thanë: “Shkurtimi i jetës së mëkatarit është largimi i begatisë nga jeta e tij.” Kjo është e vërtetë. Dhe kjo është nga disa pasojat e gjynaheve.

Një grup tjetër (dijetarësh) thanë: “Përkundrazi, ai (gjynahu) e shkurton jetën përnjëmend, ashtu siç e pakëson furnizimin. Pra, Allahu – i Pastri nga çdo mangësi – i ka bërë sebepe (shkaqe) begatisë në furnizim që e shtojnë apo e pakësojnë atë, po ashtu edhe begatia në jetë ka shkaqe që e shtojnë apo pakësojnë atë. (Këta dijetarët) kanë thënë: “Zgjatja e jetës nuk ndërpritet për shkak të sebepeve, ashtu si shkurtohet për shkak të sebepeve. Furnizimi dhe jetëgjatësia, lumturia dhe mjerimi, shëndeti dhe sëmundja, pasuria dhe varfëria, janë me caktimin (kadaa) e Zotit - të Plotfuqishmit dhe të Lavdëruarit. Kështu që, Ai cakton çfarë të dojë nga shkaqet të cilat i ka bërë motive që shpijnë tek ato, të cilat janë të caktuara (me kader).”

Një grup tjetër (dijetarësh) kanë thënë: “Pasoja e mëkatit në shkurtimin e jetës është në jetën reale, e që është jeta e zemrës. Prandaj, Allahu – i Pastri nga çdo mangësi - e quajti qafirin të vdekur, të pajetë, siç ka thënë i Lartësuari:

أَمْوَاتٌ غَيْرُ أَحْيَاءٍ

“Të vdekur, të pajetë.” (En-Nahl, 21)

Jeta reale është jeta e zemrës. Jeta e njeriut është një periudhë e jetës së tij. Kështu që, jeta e tij nuk është tjetër vetëm se një kohë e caktuar. Jeta e tij varet nga Allahu. Ato orë janë jeta e tij. Andaj, bamirësia, devotshmëria dhe vepra e mirë, shtojnë në këtë kohë të caktuar e cila është realiteti i jetës së tij dhe ai nuk ka jetë pa to.

Si përmbyllje, nëse robi largohet nga Allahu dhe jepet pas gjynaheve, i humb ditët e jetës së tij reale të cilat do t’i gjej në fund të humbjes së tij ditën kur do thotë:

يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي

“(Njeriu) do të thotë: “Sikur t’i kisha dhënë përparësi (mirësisë dhe veprave të mira) për jetën time (në botën tjetër).” (El-Fexhr, 24)

Kështu që, ose ajo (jeta e ahiretit, sh.p.) të jetë në favor të tij bashkë me aspiratën e tij për dobitë e dynjasë dhe ahiretit ose ajo të jetë kundër tij. Nëse ai nuk ka aspirata për të (ahiretin), atëherë atij i ka humbur e gjithë jeta e tij dhe i ka shkuar jeta kot më kot. Nëse ai ka aspirata për atë (dynjanë) rruga e tij është e gjatë për shkak të pengesave dhe i vështirësohen shkaqet e mirësisë, aq sa ai jepet ndaj të kundërtës së saj (mirësisë) dhe kjo është mungesë e vërtetë në jetën e tij.

Sekreti i kësaj çështjeje është se jeta e njeriut është një periudhë e jetës së tij dhe ai nuk ka jetë vetëm se duke iu përkushtuar Zotit të tij dhe të kënaqet me dashurinë ndaj Tij dhe të përmendurit e Tij, si dhe t’i japë përparësi asaj me të cilën kënaqet Ai.

10 - Mëkatet mbjellin mëkate tjera dhe e sjellin njëri-tjetrin, deri në atë gradë saqë njeriu e ka të vështirë t’u ndahet dhe t’u shqitet.

Siç ka thënë njëri prej Selefëve (të parëve tanë të devotshëm):

“Pa dyshim se nga dënimi i një vepre të keqe është vepra e keqe që e pason atë dhe prej shpërblimit të një vepre të mirë është vepra e mirë që e pason atë.”

Kështu që, nëse robi bën një vepër të mirë, tjetra që është përkrah saj, i thotë “Më bëj edhe mua.” Nëse ai e bën atë, e dyta i thotë të njëjtën gjë dhe kështu me radhë. Kësisoj, dobia shumëfishohet dhe veprat e mira shtohen. Po kështu janë edhe veprat e këqija. Derisa veprat e mira dhe mëkatet, të bëhen veti të ngulitura, cilësi të pandashme dhe aftësi të qëndrueshme. Nëse bamirësi largohet nga vepra e mirë, i ngushtohet shpirti dhe i ngushtohet toka për atë që ka bërë; ndjen në shpirtin e tij se është bërë sikur peshku pa ujë, gjersa të kthehet në të, atëherë i rehatohet shpirti dhe gjen prehje.

Nëse një kriminel do të largohej nga mëkatet dhe të fillonte të bënte vepra të mira, do t’i ngushtohej shpirti dhe gjoksi. Do t’i ngushtoheshin rrugët, derisa t’u kthehet mëkateve. Shumë prej të shthururve në mëkate bien vazhdimisht në mëkate pa mos ndjerë ndonjë kënaqësi për këtë apo pa mos patur ndonjë shkas, për arsye se ai ndjen dhimbjen e ndarjes nga mëkatet. Siç e ka thënë el-Hasen bin Hani, prijësi i një fisi:

Gotën e parë piva me lezet

Kurse ajo e radhës ishte ilaçi të parës

Kurse një tjetër (poet) ka thënë:

Ishte ilaç, kurse sëmundje m’u bë tani

Ashtu siç pijaneci që shërohet me raki

Robi vazhdon që të vuajë nga dashuria për të bërë vepra të mira, të pasionohet pas tyre, t’i dojë ato dhe të ndikohet prej tyre, derisa Allahu – i Pastri nga çdo mangësi – t’ia dërgojë melekët me mëshirën e Tij, që t’i gëlojnë ndjenjat për të bërë vepra të mira, të ketë zell për to, ta trazojnë nga shtrati dhe ndenjja e tij. Kurse, robi tjetër që vazhdon të ketë pasion për mëkate, ndjen dashuri për to dhe ndikohet prej tyre, derisa Allahu t’ia dërgojë shejtanët, e ta bëjnë atë që t’i gëlojnë ndjenjat për to.

I pari (robi i veprave të mira) e forcoi ushtrinë e veprave të mira me ndihmë dhe kështu ata u bënë nga ndihmuesit më të mëdhenj të tij, kurse tjetri (robi i veprave të këqija) e forcoi ushtrinë e mëkateve me ndihmë, dhe kështu ata ngelën ndihmuesit e tij.

11 - Një nga pasojat e mëkateve – e që është më e frikshmja – është se ajo e dobëson zemrën nga dëshira për të bërë punë të mira.

Si pasojë e kësaj, forcohet dëshira për mëkate dhe avash-avash dobësohet dëshira për pendim, saqë hiqet plotësisht nga zemra e tij dëshira për pendim. Sikur të vdesë gjysma e trupit të tij, ai nuk do të pendohet tek Allahu. Ai do të shfaqë kërkim-falje dhe pendim të gënjeshtarëve që pendohen aq shumë vetëm me gojë, kurse zemra e tij është e lidhur me mëkatet, këmbëngul në to dhe është vendosur për t’i kryer ato kurdo që i jepet mundësia. Kjo është një nga sëmundjet më të mëdha dhe më të afërta që të çon drejt shkatërrimit.

12 - Nga pasojat e mëkateve është se ato e zhveshin zemrën nga urrejtja e tyre.

Ai person e bën zakon bërjen e mëkateve. Kështu që, ai nuk e zë për të madhe që njerëzit e shikojnë atë dhe përflasin për të. Kjo për prijësit e mëkateve të mëdha (fusuuk) është kulmi i degjenerimit dhe plotësimi i kënaqësisë, madje ndonjëri prej tyre mburret me mëkatin që ka bërë dhe ia tregon atij që nuk e di se çfarë ka bërë ky, e i thotë: “O filan! Kam bërë kështu e kështu.”

Ky është lloji i njerëzve që nuk do të falen dhe ju zihet rruga e pendimit; këtyre u mbyllen dyert e pendimit në shumicën e rasteve. Siç ka thënë Pejgamberi – sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem:

كُلُّ أُمَّتِي مُعَافًى إِلَّا الْمُجَاهِرُونَ ، وَإِنَّ مِنَ الْإِجْهَارِ أَنْ يَسْتُرَ اللَّهُ عَلَى الْعَبْدِ ثُمَّ يُصْبِحُ يَفْضَحُ نَفْسَهُ وَيَقُولُ : يَا فُلَانُ عَمِلْتُ يَوْمَ كَذَا وَكَذَا كَذَا وَكَذَا ، فَهَتَكَ نَفْسَهُ ، وَقَدْ بَاتَ يَسْتُرُهُ رَبُّهُ .

“I gjithë ummeti im është i falur përveç atyre që i shpalosin mëkatet e veta. Prej shpalosjes së mëkatit është që kur Allahu e mbulon robin, pastaj ai del duke e demaskuar veten e tij, e thotë: “O filan! Sot kam bërë këtë e këtë.” Kështu ai degjeneron veten e tij, ndërkohë që kishte gdhirë e Zoti i tij ia kishte mbuluar atë.” [1]

13 - Nga pasojat e mëkateve është se çdo mëkat është trashëgimi e një populli që e shkatërroi Allahu i Plotfuqishëm dhe i Madhëruar. 

Homoseksualizmi është trashëgimi e popullit të Lutit. Marrja e të drejtës me tepricë dhe pagesa (kthimi) i saj me pakicë (mashtrimi në peshore gjatë tregtisë) është trashëgimi e popullit të Shuajbit. Kërkimi i madhështisë në tokë dhe çrregullimi është trashëgimi e Faraonit dhe popullit të tij. Mendjemadhësia dhe arroganca është trashëgimi e popullit të Hudit. Pra, mëkatet veshin rrobat e disa prej këtyre popujve, të cilët janë armiq të Allahut.

Abdullah bin Ahmedi transmeton në librin “ez-Zuhd” të babait të tij nga Malik bin Dinar i cili ka thënë:

أَوْحَى اللَّهُ إِلَى نَبِيٍّ مِنْ أَنْبِيَاءِ بَنِي إِسْرَائِيلَ أَنْ قُلْ لِقَوْمِكَ : لَا يَدْخُلُوا مَدَاخِلَ أَعْدَائِي ، وَلَا يَلْبَسُوا مَلَابِسَ أَعْدَائِي وَلَا يَرْكَبُوا مَرَاكِبَ أَعْدَائِي ، وَلَا يَطْعَمُوا مَطَاعِمَ أَعْدَائِي ، فَيَكُونُوا أَعْدَائِي كَمَا هُمْ أَعْدَائِي

“Allahu i shpalli njërit prej profetëve të Bijve të Israilit (Jakubit – ‘alejhi selam) që t’i thotë popullit të tij: Mos hyni aty ku hyjnë armiqtë e Mi, mos e vishni atë që veshin armiqtë e Mi, mos i hipni asaj që i hipin armiqtë e Mi, mos hani ushqimin e armiqve të mi, dhe kështu të bëheni armiqtë e Mi, ashtu siç janë ata armiqtë e Mi.” [2]

Në “Musned-in” e Imam Ahmedit transmetohet nga Abdullah bin ‘Umeri se Pejgamberi – sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem – ka thënë:

بُعِثْتُ بِالسَّيْفِ بَيْنَ يَدَيِ السَّاعَةِ حَتَّى يُعْبَدَ وَحْدَهُ لَا شَرِيكَ لَهُ  وَجُعِلَ رِزْقِي تَحْتَ ظِلِّ رُمْحِي وَجُعِلَ الذِّلَّةُ وَالصَّغَارُ عَلَى مَنْ خَالَفَ أَمْرِي وَمَنْ تَشَبَّهَ بِقَوْمٍ فَهُوَ مِنْهُمْ

“Jam dërguar me shpatë para Kijametit derisa të adhurohet Allahu, i Vetmi dhe i Pashok. Rizku im është bërë nën hijen e shtizës sime dhe poshtërsia dhe përbuzja është bërë për atë që e kundërshton urdhrin tim. Ai që i përngjan një populli është prej tyre.” [3]

Fundnota:

[1] - Nga hadithi i Ebu Hurejras – radijAllahu ‘anhu – që e ka nxjerrë Buhariu në “el-Edebu el-Mufred,” kapitulli “Setrul-Mumini ‘ala nefsihi” (6069). Muslimi në “Kitabul-Zuhd” kapitulli “en-Nehju ‘an Hetki el-Insan Setr Nefsihi,” (2990).  

[2] - “Ez-Zuhd” (nr. 523) nga fjala e ‘Akil bin Mudrik es-Sulemij.

[3] - Shënim i përkthyesit: Transmeton Imam Ahmedi në Musnedin e tij (nr. 5114, 5115, 5667), dhe Shejkh Albani në librin “Xhilbabu el-Mereti el-Muslimeh,” fq. 205, këtë hadith e konsideron të mirë (hasen).

14 - Mëkatet janë shkak për poshtërimin e robit te Zoti i tij dhe për humbjen e pozitës që ka robi para Syrit të Tij.

Hasen el-Basrij ka thënë:

هَانُوا عَلَيْهِ فَعَصَوْهُ، وَلَوْ عَزُّوا عَلَيْهِ لَعَصَمَهُمْ

“Ata u treguan të shkujdesur ndaj Tij dhe kështu i bën mëkat Atij. Nëse do t’u vinte rëndë prej Tij, Ai do t’i kishte ruajtur ata (nga mëkatet).” [1]

Kur njeriu është i poshtëruar tek Allahu, atë nuk e nderon askush. Siç ka thënë i Lartësuari: 

﴿وَمَن يُهِنِ اللَّـهُ فَمَا لَهُ مِن مُّكْرِمٍ﴾

“Atë që e poshtëron Allahu, nuk ka kush që mund ta nderojë.” (El-Haxh, 18)

Edhe nëse njerëzit i madhërojnë ata nga pamja e jashtme, për shkak të ndonjë nevoje që kanë ose nga frika e sherrit të tyre, megjithëkëtë, ata janë gjëja më e urryer dhe më e pavlerë në zemrat e tyre.

15 - Robi vazhdon të bëjë gjynah, derisa t’i bëhet i lehtë ai dhe ta konsiderojë si gjë të vogël në zemrën e tij.

Kjo është shenjë e shkatërrimit, ngase gjynahu, sa më shumë që zvogëlohet në syrin e robit, aq më shumë zmadhohet tek Allahu.

Bukhari në Sahihun e tij ka përmendur nga Ibën Mes’udi se ka thënë:

‏إِنَّ الْمُؤْمِنَ يَرَى ذُنُوبَهُ كَأَنَّهُ قَاعِدٌ تَحْتَ جَبَلٍ يَخَافُ أَنْ يَقَعَ عَلَيْهِ، وَإِنَّ الْفَاجِرَ يَرَى ذُنُوبَهُ كَذُبَابٍ مَرَّ عَلَى أَنْفِهِ ‏"‏‏.‏ فَقَالَ بِهِ هَكَذَا قَالَ أَبُو شِهَابٍ بِيَدِهِ فَوْقَ أَنْفِهِ‏

“Besimtari i sheh mëkatet e tij sikur të jetë pranë rrëzës së një mali, nga i cili ka frikë se mos bie mbi të, kurse i prishuri i sheh mëkatet e tij sikur një mizë që i kalon përpara hundës.”

Ebu Shihab (transmetuesi) e lëvizi dorën para hundës së tij në shenjë ilustrimi. [2]

16 - Njerëzit dhe kafshët, i kap e keqja e mëkateve të mëkatarit dhe kështu “digjen” ai dhe të tjerët për shkak të këqijave të mëkateve dhe padrejtësisë.

Ebu Hurejra ka thënë:

إِنَّ الْحُبَارَى لَتَمُوتَ فِي وَكْرِهَا مِنْ ظُلْمِ الظَّالِمِ.

“Pulat e Hubarës (një lloj shpezësh) ngordhin në foletë e tyre nga zullumi i zullumqarit.” [3]

Muxhahidi ka thënë:

إِنَّ الْبَهَائِمَ تَلْعَنُ عُصَاةَ بَنِي آدَمَ إِذَا اشْتَدَّتِ السَّنَةُ، وَأُمْسِكَ الْمَطَرُ، وَتَقُولُ: هَذَا بِشُؤْمِ مَعْصِيَةِ ابْنِ آدَمَ

“Bagëtitë i mallkojnë mëkatarët e bijve të Ademit, nëse moti është i thatë dhe nuk ka reshje, duke thënë: “Kjo është për shkak të fatkeqësisë së mëkateve të bijve të Ademit.” [4]

‘Ikrimeh ka thënë:

دَوَابُّ الْأَرْضِ وَهَوَامُّهَا حَتَّى الْخَنَافِسُ وَالْعَقَارِبُ، يَقُولُونَ: مُنِعْنَا الْقَطْرَ بِذُنُوبِ بَنِي آدَمَ

“Kafshët e tokës dhe insektet e dëmshme, bile edhe brumbujt dhe akrepat thonë: “Jemi privuar nga reshjet për shkak të mëkateve të bijve të Ademit.” [5]

Kështu që, ndëshkimi për mëkatet e tij nuk kufizohet vetëm te vetja e tij, por mallkimi e zë edhe atë që s’ka gjynah.

17 - Mëkatet sjellin poshtërim dhe kjo patjetër të ndodh, sepse e gjitha fuqia dhe fitorja është në bindjen ndaj Allahut të Lartësuar.

Ka thënë i Lartësuari:

﴿مَن كَانَ يُرِيدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّـهِ الْعِزَّةُ جَمِيعًا﴾

“Kush e dëshiron fuqinë, ngadhënjimin dhe madhërinë, e tërë fuqia, ngadhënjimi dhe madhëria i takojnë Allahut.” (Fatir, 10)

Që do të thotë: ta kërkojë fuqinë, fitoren dhe madhërinë, duke iu bindur Allahut, sepse nuk ka për t’i gjetur ato vetëm se, duke iu bindur Allahut.

Lutja e njërit prej Selefëve ishte:

اللَّهُمَّ أَعِزَّنِي بِطَاعَتِكَ وَلَا تُذِلَّنِي بِمَعْصِيَتِكَ

“O Allah! Më jep fuqi, fitore dhe madhëri duke t’u bindur Ty, e mos më poshtëro duke të bërë mëkate Ty.” [6]

Hasen el-Basrij ka thënë:

إِنَّهُمْ وَإِنْ طَقْطَقَتْ بِهِمُ الْبِغَالُ، وَهَمْلَجَتْ بِهِمُ الْبَرَاذِينُ، إِنَّ ذُلَّ الْمَعْصِيَةِ لَا يُفَارِقُ قُلُوبَهُمْ، أَبَى اللَّهُ إِلَّا أَنْ يُذِلَّ مَنْ عَصَاهُ

“Ata (mëkatarët), edhe nëse u hipin mushkave që kërcasin thundrat dhe u hipin kuajve që ecin me trok, poshtërsia e mëkateve nuk u shqitet nga zemra. Allahu nuk do vetëm se, që ta poshtërojë atë që i bën mëkat Atij.” [7]

Abdullah ibën el-Mubarek – Allahu e mëshiroftë – ka thënë: 

رَأَيْتُ الذُّنُوبَ تُمِيتُ الْقُلُوبَ ... وَقَدْ يُورِثُ الذُّلَّ إِدْمَانُهَا

وَتَرْكُ الذُّنُوبِ حَيَاةُ الْقُلُوبِ ... وَخَيْرٌ لِنَفْسِكَ عِصْيَانُهَا

وَهَلْ أَفْسَدَ الدِّينَ إِلَّا الْمُلُوكُ ... وَأَحْبَارُ سُوءٍ وَرُهْبَانُهَا

Kam parë se gjynahet e vdesin zemrën

dhe bëhen shkak për vazhdimin në poshtërsi. 

Lënia e gjynaheve janë jetë për zemrën

dhe kundërshtimi i tyre për ty është mirësi. 

A nuk e prishën fenë vetëm se murgjit mizor,

rabinët dhe ata që kishin mbretëri?! [8]

Fundnotat:

[1] - E ka transmetuar Ibën el-Xheuzij në “el-Muntedham” (14/356), Ibën en-Nexh-xhar në “Dhejlu Tarikhi el-Bagdad,” (16/333), isnadi tij është “mu’dal” (që kanë rënë nga zinxhiri i tij dy a më shumë transmetues njëri pas tjetrit, sh.p.)

[2] - Bukhari (6308).

[3] - Etheri është i saktë. E transmeton Ibën Xheriri (12/126), Ibën Ebi Dunja në “el-‘Ukubaat” (269, 272), Bejhakiju në “Shu’abul-Iman,” (7479), nga Ebu Hurejra – radijAllahu ‘anhu, i cili ether është hasen (i mirë).

[4] - Etheri është i saktë. E transmeton Ibën Uehb në tefsirin e tij (24), Ibën Xheriri në tefsirin e tij (2/55), Ibën Ebi Hatim në tefsirin e tij (1446-1448).

[5] - Etheri është hasen. E transmeton Ibën Xheriri në tefsirin e tij (2/55), isnadi i tij është i pranuar (la b’ese bihi).

[6] - E ka përmendur el-Hafidh ibën Rexheb në “Letaiful-Me’arif” (fq. 64) se është nga lutjet e Imam Ahmedit. Po ashtu, e ka transmetuar Ebu Nu’ajm në “el-Hiljeh” (3/228).

[7] - E ka përmendur Shejkhul-Islam në “Mexhm’ul-Fetaua” (15/426), Ibën Kajjimi në “Igathetu el-Lehfan” (1/48) dhe në “Raudatul-Muhibbin” (fq. 102), Ibën Muflih në “el-Adab esh-Sher’ijeh” (1/178), el-Hakim et-Tirmidhij në “Nauadirul-Usul” (1/160)  ku ia atribuon Fudajl ibën ‘Ijadit.

[8] - Shiko në “Hiljetul-Eulija” (8/279) të Ibën Nu’ajmit, dhe në “Shu’abul-Iman” (7300), të Bejhakiut.

18 - Mëkatet e prishin logjikën e shëndoshë (el-‘akl). Mendja e shëndoshë ka dritë, kurse mëkati e shuan këtë dritë, dhe kjo patjetër të ndodh. Nëse shuhet kjo dritë, mendja do të dobësohet dhe do të jetë e mangët.

Njëri prej Selefëve ka thënë: “Nuk ka njeri që t’i bëjë mëkat Allahut, derisa të mos e përdorë logjikën e shëndoshë.” [1]

Kjo është gjë që shihet me sy. Në qoftë se ai do ta përdorte logjikën e shëndoshë, ajo do ta pengonte atë nga mëkati. Ai është në Dorën e Zotit të Lartësuar dhe në Fuqinë e Tij. Allahu e shikon robin dhe ai është në ‘shtëpinë’ e tij si dhe në Madhështinë e Fuqisë së Tij.

Melaiket janë dëshmitarë kundër tij dhe e vëzhgojnë atë. Kurani këshillues e ndalon atë nga mëkati, Imani këshillues e ndalon atë, vdekja këshilluese e ndalon atë dhe zjarri këshillues e ndalon atë. Atë gjë që ai e humb për shkak të gjynahut nga të mirat e dunjasë dhe ahiretit është shumëfish më e madhe, e ajo është kënaqësia që ai arrin me lënien e gjynahut. Pra, ai që ka mendje të shëndoshë, a i jep përparësi poshtërimit dhe nënçmimit me mëkate?

19 - Nëse mëkatet e shtohen, ato e vulosin zemrën e mëkatarit. Kështu, ai është nga të shkujdesurit. Siç ka thënë njëri nga Selefët për Fjalën e të Lartësuarit:

 

﴿كَلَّا  بَلْ  رَانَ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ مَا كَانُوا يَكْسِبُونَ﴾

“Jo, nuk është ashtu! Por veprat e tyre të këqija, i mbuluan zemrat e tyre.” (el-Mutaffifin, 14)

Se është për qëllim vazhdimi në mëkate; bërja e mëkateve njëri pas tjetrit. [2]

El-Hasen ka thënë: “Janë mëkatet që bëhen njëri pas tjetrit derisa ta verbojnë zemrën.” [3]

Një tjetër ka thënë: “Kur njerëzit i shtojnë mëkatet, ato i rrethojnë zemrat e tyre.” [4]

Baza e kësaj është se zemra ndryshket nga mëkatet. Nëse mëkatet shtohen, atë e mbulon ndryshku derisa të bëhet mbulesë për zemrën. Pastaj, ky ndryshk e pushton zemrën derisa të bëhet ves, dry dhe vulë. Kështu, zemra do të ketë një pëlhurë dhe mbulesë. Nëse zemrës i ndodh një gjë e tillë pasi që i ka ardhur udhëzimi dhe dituria, ajo do të përmbyset kokëposhtë. Në këtë rast, këtë zemër, do ta marrë përpara armiku i tij dhe do ta shpie atë andej nga të dojë ai.

Fundnota:

[1] - Nuk kam gjetur ndonjë transmetim me këto fjalë. Ibën Ebi Dunia transmeton në librin e tij “el-‘Aklu ue Fadluhu,” (19), Ibën Hibbani në “Raudatul-‘Ukala” (fq. 19) me zinxhir të dobët nga el-Hasen, i cili ka thënë: “Nuk plotësohet feja e njeriut, derisa të plotësohet mendja e tij.” E transmeton Ibën Hibbani në “eth-Thikat,” (7/658) me zinxhir të dobët nga Ebi ‘Alijeh se ka thënë: “Një rob, nuk i bën mëkat Allahut, vetëm se për shkak të injorancës.”

[2] - Këtë Ibën Kajjimi e përmend në veprën e tij “Medarixhu Salikin” (3/223), ku thotë: “Ibën Abbasi dhe të tjerët ka thënë: ‘Janë mëkatet që bëhen njëri pas tjetrit të cilat e mbulojnë zemrën derisa të bëhet si pëlhurë dhe mbulesë sipër saj.” E ka nxjerrë Bejhakiu në “esh-Shu’ab” (6812) nga Ibrahim bin Ed’hem.

[3] - Tefisiri i Taberiut (24/201) dhe autori ka përmendur diçka të ngjashme si kjo në librin “Shifaul-‘Aliil” (94) nga Muxhahidi.

[4] - Autori në librin “Shifaul-‘Aliil” ia ka atribuuar këtë thënie el-Ferrait, e cila gjendet në veprën e tij “Me’ani el-Kuran” (3/246).