Muhamed bin Abdul-Uehab

Jeta e Dijetarit të madh dhe Muxhedidit të Islamit, Muhamed bin Abdul-Uehab et –Temimi.

Nga: Shejkh ‘Abdul-‘Azijz Ibn ‘Abdullah Ibn Baz (RahimehUllah)

Hadith:

Ebu Hurejra (radij-Allahu ‘anhu) ka thënë: E kam dashur fisin Beni Temim qëkur dëgjova tri gjëra nga i Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), i cili ka thënë për ta: “Këta njerëz do të qëndrojnë të palëkundur përpara Dexhalit.” Kur erdhi sadakaja nga ai fis, i Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) tha: “Këto janë sadakatë e të afërmve tanë.” A’isha kishte një robëreshë nga ai fis dhe Pejgamberi (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) i tha asaj: “Liroje atë sepse ajo është një pasardhëse e Isma`ilit ‘alejhis-selam.”

Transmetuar nga Bukhari (n. 2543 dhe 4366) në Fet’hul-Bari. Ibn Haxher el-Askalani ka thënë: “Tek ky hadith përmendet në mënyrë të qartë vlera dhe superioriteti i fisit Beni Temim.” [el-Fet’h, 5/217]

Parathënie:

Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirëshmit, Mëshirëplotit

Të gjitha lavdërimet i takojnë Allahut, Zotit të botëve. Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi robin dhe të Dërguarin e Tij, më të mirin e krijesave, udhëheqësin dhe udhëzuesin tonë, Muhamed bin ‘Abdullah; si dhe mbi Familjen, Shokët dhe pasuesit e tij.

Të dashur vëllezër dhe të dashur fëmijë! Dëshiroj t’ju mbaj këtë leksion që të hedhi dritë në mendimet tuaja dhe t’ju sqaroj disa fakte duke treguar vullnet të mirë para Allahut dhe para njerëzve dhe për të përmbushur një pjesë të detyrës që kam për këtë personalitet, për të cilin do t’ju flas sot. Prandaj tema e këtij leksioni është:

Imam Muhamed bin ‘Abdul-Uehab, jeta dhe misioni i tij:

Kur flasim për muxhedidët dhe thirrësat, duke sjellë në kujtesë rrethanat, virtytet dhe veprimtaritë e tyre plot vlera dhe duke përshkruar vërtetësinë dhe sinqeritetin në jetën dhe thirrjen e tyre, njerëzit shpirtmirë dëgjojnë me dëshirë të madhe dhe rehatohen plot kënaqësi. Kushdo që është i kapur pas Islamit dhe e do përmirësimin dhe predikimin nuk mund të rrijë mënjanë nga të tilla fjalime.

Dëshiroj t’ju flas për një njeri të madh, një muxhedid i shquar dhe një thirrës i zellshëm i cili u shfaq në gadishullin Arabik në shekullin e dymbëdhjetë pas Hixhretit, Imami, Shejkh Muhamed bin ‘Abdul-Uehab bin Sulejman bin ‘Ali et-Temimi el-Hanbeli en-Nexhdi. Ai është i mirënjohur tek njerëzit, e në mënyrë të veçantë tek dijetarët, udhëheqësit, të vjetrit dhe zyrtarët e lartë brenda dhe jashtë Gadishullit. Shumë autorë kanë shkruajtur rreth tij dhe shumë të tjerë e kanë përmendur atë në mënyrë të veçantë në shkrimet e tyre. Madje edhe orientalistët kanë shkruajtur rreth tij. Shumë të tjerë e kanë vlerësuar dhe e kanë lavdëruar atë në veprat e tyre rreth historisë dhe personaliteteve që sollën përmirësimin.

Ata që nuk kanë patur paragjykime e kanë përshkruajtur Shejkhun si një përmirësues dhe ringjallës i madh i Islamit dhe kanë pranuar se ai ka qenë në Rrugën dhe Dritën e ndriçuar nga Zoti i tij. Është e vështirë t’i përmendim të gjithë autorët, por ia vlen t’i përmendim disa prej tyre. Prej tyre ishte autori i madh, Ebu Bekr Shejkh Husejn bin Ganam el-Ahsai. Ai ka shkruajtur mjaft mirë për Shejkhun dhe misionin të tij dhe u ka bërë dobi shumë njerëzve. Ai ka shpjeguar me hollësi në librin e tij jetën dhe fushatat e Shejkhut si dhe thirrjen dhe argumentimet e tij nga Kur'ani.

Një autor tjetër ishte Shejkhu, Imam ‘Uthman bin Bishr, i cili në veprën e tij “Flamuri i Lavdisë” ka shkruajtur për jetën e Shejkhut, thirrjen, fushatat dhe Xhihadin e tij.

Mes autorëve të tjerë jashtë Gadishullit ishte Dr. Ahmed Emin, i cili e vlerësoi atë në librin e tij të titulluar “Prijësat e Mëdhenj të Përmirësimit Islamik”. Një tjetër dijetar i madh ishte Mes’ud Alam Nedeui, i cili shkroi për të një libër me titull “Reformatori i Persekutuar”, një nga biografitë më të arritura për këtë Imam. Dijetari i madh Muhamed bin Isma`il San’ani, i cili ishte një bashkëkohës i Imamit, ka thirrur në Islam sipas aftësisë së tij. Kur dëgjoi për aktivitetin e Imamit, ai e falenderoi Allahun plot gëzim. Poashtu, edhe dijetari i madh, Shejkh Muhamed bin ‘Ali Sheukani, autori i veprës “Nejlul-Eutar”, ka shkruajtur rreth Imamit. Ai është pikëlluar për vdekjen e tij duke e shprehur pikëllimin e tij me një elegji madhështore.

Ka dhe shumë të tjerë që kanë shkruajtur rreth Imamit, të cilët janë të mirënjohur për lexuesit dhe dijetarët.

Për shkak se e dimë së shumë njerëz nuk janë në dijeni rreth jetës dhe thirrjes së Imamit, mendoj se duhet ta shpjegoj jetën e tij të devotshme, misionin dhe luftën e tij të sinqertë. Pastaj, kushdo që ka paqartësi rreth jetës dhe thirrjes së Imamit do ta kuptojë të vërtetën.

Muhamed bin ‘Abdul-Uehab lindi në vitin 1115 pas Hixhretit, megjithëse disa janë të mendimit se ai ka lindur në vitin 1111 pas Hixhretit, mendim i cili nuk është shumë i dëgjuar.

Ai u edukua nga babi i tij në Ujejne, që ishte vendlindja e tij. Ujejne ishte një fshat që ndodhej në Jemame, në Nexhd, në veriperëndim të qytetit të Rijadit. Atje ai ka kaluar një jetë të devotshme.

Mësoi të lexojë Kur'anin shumë herët. Nisi studimet e para me të atin, Shejkh ‘Abdul-Uehab bin Sulejman, i cili ishte Fekih dhe Gjykatës i Ujejnes.

Kur arriti moshën e pjekurisë, Shejkhu shkoi në Xhaminë e Shenjtë në Mekke për të kryer Haxhin dhe për të mësuar me personalitetet e shquara atje. Nga Mekka ai u nis për në Medine.

Gjatë qëndrimit atje, ai u takua me dy dijetarët e mëdhenj të Medines. Njëri prej tyre ishte shejkh ‘Abdullah bin Ibrahim bin Sejf en-Nexhdi, babai i Shejkh Ibrahim bin ‘Abdullah, i cili ka shkruajtur librin “Vlerësim mbi Ligjin e Trashëgimisë”. Tjetri ishte Shejkh Muhamed Hajat es-Sindi. Ka mundësi që Imami të ketë mësuar edhe me dijetarë të tjerë aty.

Pastaj ai udhëtoi drejt Irakut për të kërkuar dije. Mbërriti në Basra dhe aty u takua me dijetarët e vendit me të cilët mësoi.

Ai e nisi misionin e tij nga Iraku. Atje i thirri njerëzit në Teuhid dhe në Sunetin e Pejgamberit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem). Ai deklaroi se ishte detyrë për çdo Musliman që ta ndjekë fenë e tij hap pas hapi në përputhje me Kur'anin dhe Sunetin. Ai gjithashtu hyri në debat me disa nga dijetarët aty. Në këtë mënyrë ai u bë i famshëm mes mësuesve të tij. Ai pati një debat me një nga dijetarët e shquar, Shejkh Muhamed el-Mexhmuei.

Megjithatë, disa dijetarë të pamoralë u rebeluan kundër tij, kështu që ai u largua nga Basra. Edhe pse synimi i tij ishte që të shkonte në Siri, ai hoqi dorë nga kjo ide për shkak se nuk i mjaftonin të hollat dhe udhëtoi për në Zubejr. Pastaj u drejtua për në el-Ahsa. Atje u takua me disa dijetarë dhe diskutoi me ta rreth bazave të Islamit.

Pastaj shkoi në Hurejmela. Kjo ka ndodhur në dhjetëvjeçarin e pestë të shekullit të dymbëdhjetë Hixhrij. Mes princit të Ujejnes dhe babait të tij plasi një debatnë gjatë kohës kur ky i fundit ishte gjykatësi i Ujejnes. Kështu, ai u largua nga Ujejna dhe shkoi në Hurejmela në vitin 1139 Hixhrij. Kjo ishte arsyeja përse Shejkhu shkoi në Hurejmela. Ai mbërrit aty në vitin 1140 ose më tej.

Atje, ai vazhdoi aktivitetet në fushën e studimit dhe mësimdhënies deri sa vdiq babai i tij në vitin 1153. Ai ka vuajtur shumë nga duart e njerëzve dashakeqë. Madje disa prej tyre tentuan ta vrisnin. Thuhet se disa persona u ngjitën në murin e shtëpisë së tij, por ia mbathën kur u diktuan nga disa të tjerë.

Në këto rrethana Shejku ishte i detyruar që të largohej nga Hurejmela. Arsyeja përse ata njerëz të këqinj u treguan armiqësorë kundër tij ishte për shkak se ai urdhëronte të mirën dhe ndalonte të keqen. Ai gjithashtu i bindi pushtetarët që t’i ndëshkonin kriminelët me ashpërsi. Mes tyre ishin ata njerëz që quhesh “Abid”. Ata vidhnin, plaçkitnin dhe i shkelnin të drejtat e të tjerëve. Menjëherë pasi morën vesh se Shejkhu ishte kundër veprimeve dhe interesave të tyre, ata u përpoqën ta vrisnin atë. Por Allahu ia shpëtoi jetën.

Pastaj, ai shkoi në Ujejne ku në atë kohë qeveriste Princi ‘Uthman bin Muhamed bin Muamer. Princi e priti Shejkhun përzemërsisht. Ai e bindi atë që të fillonte t’i thërriste njerëzit në Islam dhe i premtoi të gjithë mbështetjen dhe ndihmën e tij. Ai u tregua dashamirës dhe miqësor me të. Kështu, Shejkhu vazhdoi aktivitetet e tij duke i mësuar dhe duke i udhëzuar njerëzit dhe duke i thirrur ata në Rrugën e Allahut. Ai i udhëzoi njerëzit drejt devotshmërisë, mirësisë dhe dashurisë për hir të Allahut.

Pak nga pak, Shejkh Muhamed bin ‘Abdul-Uehab u bë i famshëm në Ujejne dhe në rrethinat e saj. Njerëzit erdhën në Ujejne nga qytetet dhe fshatrat fqinjë për t’u takuar me të. Një ditë, Shejkhu i tha Princit:

“Le ta shkatërrojmë tyrben tek varri i Zejd Ibnul-Khattabit (radij- Allahu ‘anhu). Ajo është ngritur mbi devijim. Allahu nuk e pranon atë dhe Pejgamberi (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) e ka ndaluar ndërtimin e tyrbeve dhe xhamive në varreza. Për më tepër, kjo tyrbe i ka marrosur njerëzit dhe ua ka zëvendësuar besimin me Shirk, prandaj ajo duhet të shkatërrohet.”

Princi u pajtua me këtë propozim. Pastaj Shejkhu tha se druhej se mos populli i Xhubejlas revoltohej kundër këtij veprimi.

Xhubejla ishte një fshat në afërsi të varrit (të Zejd Ibnul-Khattabit). Atëherë ‘Uthmani mobilizoi një ushtri prej gjashtëqind ushtarësh dhe marrshoi drejt varrit që ta shkatërronte tyrben. Ushtria shoqërohej nga Shejkhu.

Menjëherë sapo mbërritën tek tyrbeja, populli i Xhubejlas doli për ta mbrojtur atë. Por kur panë Princin me ushtrinë e tij, ata hoqën dorë nga vendimi i tyre dhe u tërhoqën. Pastaj, ishte Shejkhu ai që e shkatërroi dhe e hoqi tyrben. Allahu e hoqi atë me duart e Shejkhut.

Le të shohim se si ishte gjendja e Nexhdit përpara ardhjes së Shejkhut dhe arsyet e predikimit të tij:

Populli i Nexhdit ka jetuar në një gjendje që nuk mund të pranohet nga asnjë besimtar. Atje ishte shfaqur dhe ishte përhapur mjaft Idhujtaria. Njerëzit adhuronin varret, pemët, gurët, shpellat dhe çdo person që pretendonte se ishte eulija [njeri i afërt tek Allahu] edhe pse ai mund të ishte ndonjë i çmendur apo ndonjë budalla. Atje ishte përhapur gjithashtu magjia dhe falli dhe besimi në to ishte bërë mjaft popullor. Askush nuk i kishte kundërshtuar këto tradita përveç një pakice. Njerëzit ishin të preokupuar me mirësitë dhe kënaqësitë e kësaj dynjaje.

Të rrallë ishin ata që ngriheshin për hir të Allahut dhe e ndihmonin Fenë e Tij. E njëjta gjendje ishte edhe në Mekke, Medine dhe në Jemen, ku mbizotëronte ndërtimi i tyrbeve mbi varre, kërkimi i ndihmës nga eulijatë dhe forma të tjera të idhujtarisë. Por në Nexhd besimet dhe praktikat e idhujtarisë ishin më të përhapura.

Në Nexhd njerëzit adhuronin objekte të ndryshme që ngriheshin mbi varre, shpellat, pemët e deri tek njerëzit e lajthitur të cilët ata i quanin eulija. Në Nexhd gjithashtu ishte bërë zakon lutja e xhinëve dhe kërkimi i ndihmës prej tyre; prerja e kurbaneve për ta dhe vendosja e kurbanit në këndet e shtëpive duke shpresuar mbrojtjen e tyre dhe duke patur frikë nga dëmi i tyre.

Kur Shejkhu e pa se njerëzit ishin fundosur në Shirk dhe se askush nuk po shfaqte refuzimin e tij apo se askush nuk ishte i gatshëm që t’i thërriste njerëzit për tek Allahu, ai vendosi të punonte për këtë gjë i vetëm duke patur durim. Ai e dinte se asgjë nuk mund të arrihej pa përpjekje (Xhihad), durim dhe vuajtje. Prandaj, ai e mundoi veten duke dhënë mësim, duke drejtuar dhe udhëzuar njerëzit. Gjithashtu, ai u dërgoi telegrame dijetarëve duke kërkuar përkrahjen e tyre dhe duke u kujtuar detyrën që kishin për të ndihmuar Fenë e Allahut dhe luftimin e Shirkut dhe bestytnive [besimeve të shpikura e të pabaza]. Shumë dijetarë nga Nexhdi, Mekka dhe Medineja e pranuan kërkesën e tij. Poashtu dijetarë nga Jemenit dhe nga vendet e tjera u pajtuan me të dhe i dërguan miratimin e tyre. Megjithatë, disa nga dijetarët që nuk u pajtuan me të e kritikuan misonin e tij, e dënuan atë dhe u distancuan prej tij.

Tani, Shejkhu dhe ata që ishin me të ndodheshin mes dy grupe njerëzish. Njëri grup përbëhej nga injorantë dhe budallenj që nuk dinin asgjë rreth Islamit apo Teuhidit. Ata nuk dinin gjë tjetër përveç shirkut, injorancës, devijimit, bidateve, bestytnive etj… që i kishin patur më përpara baballarët e tyre. Kur'ani i ka përmendur këta njerëz të tillë:

“Ne i kemi gjetur baballarët tanë në këtë fe dhe ne po ndjekim gjurmët e tyre.” (Ez-Zukhruf, 23.)

Grupi i dytë nga ana tjetër, ishin ata që kishin dije. Ata iu përgjigjën Shejkhut negativisht për shkak të natyrës së tyre lakmitare dhe nivelit të ulët që kishin. Ata kishin turp nga njerëzit. Ata kishin frikë se mos njerëzit do e vinin në diskutim ndershmërinë e tyre: “Pse heshtët dhe nuk na lajmëruat kundër këtyre të këqijave përpara se të vinte Ibn ‘Abdul- Uehabi?” Kështu, ata ndoqën Çifutët duke zgjedhur të mirat e kësaj dynjaje.

Por Shejkhu vazhdoi më tej duke u treguar i duruar. Shumë dijetarë dhe njerëz të lartë brenda dhe jashtë Gadishullit e bindën atë (që të ecte më tej). Ai ishte tejet i vendosur dhe i palëkundur. Ai kërkonte gjithmonë ndihmën e Allahut në të gjitha çështjet e tij. Përpiqej vazhdimisht në studimin e Kur'anit dhe leximin e librave të dobishëm. Ai kishte një mjeshtëri të veçantë në komentimin e Kur'anit dhe nxjerrjen e dobive prej tij. Gjithashtu, ai punoi mjaft me studimin e jetës së Pejgamberit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe biografitë e Shokëve të tij (radij-Allahu ‘anhum) me një kuptim të thellë, derisa me ndihmën e Allahut mori prej tyre frymëzimin dhe qëndrueshmërinë e Imanit.

Shejkhu u bë përherë e më i vendosur dhe vazhdoi me misionin e tij që t’i thërriste njerëzit në Islam e të mbante lidhje me pushtetarët dhe dijetarët. Allahu i bëri realitet aspiratat e tij të virtytshme, e përhapi thirrjen për në Teuhid dhe e fuqizoi të vërtetën nëpërmjet tij. Gjithashtu, Allahu i dha atij përkrahës dhe ndihmues derisa Islami dhe Teuhidi u lartësua.

Shejkhu vazhdoi të jepte mësim dhe t’i thërriste njerëzit. Pak nga pak, ai nisi të hidhej në veprim për largimin e shirkut, ngaqë ai e pa se thirrja e tij nuk dha rezultat tek një pjesë e popullit. Në këtë mënyrë, ai mori përsipër detyrën për largimin e gjurmëve të shirkut sipas mundësive që kishte. Prandaj ai i tha Princit ‘Uthman që ta prishte tyrben mbi varrin e Zejdit.

Zejd Ibnul-Khattab (radij-Allahu ‘anhu) ishte vëllai i ‘Umer Ibnul-Khattab (radij-Allahu ‘anhum). Ai ishte një nga shehidët që vdiq duke luftuar kundër Musejleme el-Kedhabit (i cili pretendonte se ishte profet) në vitin 12 Hixhrij. Ai u varros atje dhe më vonë u ndërtua një tyrbe ku thuhej se në të ishte varri i tij.

Princi ‘Uthman e pranoi kërkesën e Shejkhu dhe u tregua i gatshëm, siç thamë më parë dhe tyrbeja u prish. Dhe falenderimet i takojnë Allahut që sot nuk ka mbetur asnjë gjurmë e saj.

Kishte edhe varre të tjera, për shembull: varri që pretendohej se ishte i Dirar bin Euzar (radij-Allahu ‘anhu). Në të ishte një tyrbe e cila më pas u prish. Kishte edhe gjurmë të tjera të cilat u fshinë me ndihmën e Allahut. Kishte shpella dhe pemë që adhuroheshin në vend të Allahut, por të gjitha ato u shkatërruan dhe u hoqën. Gjithashtu, njerëzve iu tërhoq vëmendja nga ato.

Shejkhu vazhdoi kështu misionin e tij me fjalë dhe vepra. Një ditë, një grua erdhi tek ai dhe i tha se kishte bërë zina (marrëdhënie seksuale jashtë kurorës së martesës). Ajo e përsëriti rrëfimin e saj pa ngurruar dhe pa qenë e detyruar. Pasi e kuptoi se ajo ishte në rregull dhe ishte e martuar, ai dha urdhër që ajo të dënohej me gurëzim. Urdhëri i tij shumë shpejt u zbatua pasi atëherë ai ishte bërë gjykatësi i Ujejnes.

Pas kësaj ngjarjeje, Shejkhu u bë akoma më i famshëm. Tashmë ai ishte bërë i njohur me veprat e tij të mëherëshme si prishja e tyrbeve dhe thirrja e njerëzve në Teuhid. Gjithashtu, shtegëtimi i njerëzve drejt Ujejnes nga vendet fqinje i dha atij akoma më tepër famë.

Ndërkohë, Princi i Ahsas dhe fshatrave përreth saj, i cili ishte nga Benu Khalid Sulejman bin Urajr el-Khalidi, mori vesh për misionin e Shejkhut dhe veprimet e tij si prishja e tyrbeve dhe zbatimi i masave ndëshkimore Islame. Ai e mori këtë si kërcënim ngaqë beduinët ishin njerëz që bënin zullum, plaçkitnin, vrisnin dhe dhunonin ata që ishte e ndaluar t’i cënoje, me përjashtim të një pakice prej tyre. Natyrshiht, princi beduin u frikësua se mos pozita e Shejkhu rritej akoma më shumë dhe kështu do t’i hiqej nga duart pushteti që zotëronte. Kështu, ai i shkroi Princit ‘Uthman duke e kërcënuar dhe duke i kërkuar që ta vriste Shejkhun që jetonte me të në Ujejne. Ai e kërcënoi gjithashtu se do t’i ndërpriste taksat që merrte ‘Uthmani në qoftë se kërkesa e tij nuk pranohej. ‘Uthmani, i cili merrte taksat në ar nga ky princ beduin, e mori masazhin seriozisht. Ai kishte frikë se mos princi beduin nuk do t’i paguante më taksat ose mos e sulmonte nëse ky nuk i bindej. Kështu që, ai i raportoi Shejkhut: “Princi beduin më ka çuar një mesazh që të veproj kështu. Ne nuk duam që të të vrasim, kurrën e kurrës, por kemi frikë nga princi sepse nuk kemi mundësi që ta luftojmë. Kështu që, nëse mendohesh, t’i duhet të largohesh nga ne.”

Atëherë Shejkhu u përgjigj: “Unë thjesht po i thërras njerëzit në Islam dhe në përmbushjen e dëshmisë së Besimit se nuk ka të adhuruar tjetër me të drejtë përveç Allahut dhe Muhamedi është i Dërguari i Tij. Kushdo që kapet fort pas Islamit dhe e mban atë me vërtetësi, Allahu do ta ndihmojë dhe do ta bëjë sundues të vendeve të tij armike. Dhe nëse ti reziston, tregohesh i ndershëm dhe e pranon këtë Fe, atëherë përgëzohu se Allahu do të ndihmojë dhe do të mbrojë nga ky princ beduin apo nga të tjerët. Gjithashtu, Allahu do të japë pushtetin e vendit e tij dhe të popullit të tij.”

Por ‘Uthmani i tha: “O Shejkh! Por ne nuk mund ta luftojmë atë dhe as nuk i bëjmë dot ballë sulmit së tij.”

Në këto rrethana, Shejkhu u detyrua që të largohej nga Ujejna dhe të shkonte në Dar’ije. Doli nga Ujejna në këmbë në fillim të ditës dhe mbërriti në destinacion në fundin e saj. Ai udhëtoi në këmbë sepse Uthmani nuk i dha asnjë mjet udhëtimi.

Me të mbërritur në Dar’ije, Shejkhu shkoi tek një burrë i cili ishte personaliteti më i lartë që jetonte në pjesën e sipërme të qytetit. Emri i tij ishte Muhamed bin Suvejlim el-Urajni. Shejkhu qëndroi tek shtëpia e tij. Kanë thënë se ky burrë kishte frikë nga Muhamed bin Sa’udi, Princi i Dar’ijes. Por Shejkhu e siguroi atë dhe i tha: “Përgëzohu dhe shpreso për më të mirën. Unë thjesht po thërras njerëzit në Fenë e Allahut dhe Ai padyshim që do ta bëjë atë ngadhënjimtare.”

Lajmi për mbërritjen e Shejkh Muhamed bin ‘Abdul-Uehabin i shkoi edhe Muhamed bin Sa’udit. Është thënë se ishte gruaja e tij e para e cila e njoftoi për Shejkhun. Disa njerëz të devotshëm shkuan tek ajo dhe i kërkuan që ta njoftonte burrin e saj për ardhjen e Shejkhut dhe ta inkurajonte atë që të pranonte e ta mbështeste misionin e Shejkhut.

Ajo ishte një grua e mirë dhe e devotshme. Kur erdhi tek Muhamed bin Sa’udi, ajo i tha atij: “Ky është një fati i madh që na i ka dërguar Allahu nëpërmjet teje. Një burrë po i thërret njerëzit në Islam që ata të kapen pas në Kur'anit dhe Sunetit të Pejgamberit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem). Ç’fat i mirë! Shpejto që të shkosh tek ai për t’i ofruar përkrahje. Mos e pengo aspak dhe mos e ndalo atë nga kjo thirrje.”

Princi Muhamed bin Sa’ud e pranoi këshillën e saj, por ai ngurroi pak në fillim: a të shkonte tek Shejkhu personalisht apo ta ftonte atë. Është thënë se gruaja e tij me një grup njerëzish të devotshëm e këshilluan atë kështu: “Nuk të ka hije që ta ftosh e të ai vijë te ty, por duhet të shkosh ti në shtëpinë e tij që ta takosh personalisht duke çmuar diturinë dhe thirrjen e tij.”

Ai e pranoi këshillën e tyre, pasi Allahu kishte caktuar që kjo do të ishte lumturia e tij në këtë botë dhe në Botën Tjetër. Pastaj, kur ai shkoi në shtëpinë e Ibn Suvejlimit, ai e përshëndeti Shejkhun dhe bisedoi me të. Ai i tha: “O Shejkh Muhamed! Unë jam i gëzuar që po të premtoj të gjithë ndihmën, sigurinë dhe mbështetjen time.”

Kështu, Shejkhu iu përgjigj: “Edhe ti gjithashtu përgëzohu me ndihmë, pushtet dhe një fund të mirë. Ky është Islami, Feja e Allahut. Ai padyshim që do t’i ndihmojë ata që e ndihmojnë Fenë e Tij dhe Ai do t’i mbështesë ata që e mbështesin atë. Ti do t’i shohësh shumë shpejt rezultatet.”

Pastaj Princi i tha: “O Shejkh! Unë do të bëjë një marrëveshje me ty për Fenë e Allahut, të Dërguarin e Tij dhe Xhihadin në Rrugë të Allahut. Megjithatë, unë kam frikë se pasi të të ndihmojmë e të mbështesim dhe Allahu na bën fitimtarë mbi armiqtë e tu, ndoshta ty do të pëlqejë ndonjë vend tjetër dhe kështu na lë ne.”

Shejkhu u përgjigj: “Unë nuk do të bëj marrëveshje për këto çështje. Por marrëveshja do të jetë për gjakun me gjak dhe shkatërrimin me shkatërrim. Unë nuk kam për ta lënë kurrë vendin tënd.”

Pastaj marrëveshja u arrit që Shejkh Muhamed bin ‘Abdul-Uehabi do të qëndronte në Dar’ije dhe do ta ndihmonte Princin Muhamed bin Sa’ud, i cili respektivisht do ta ndihmonte Shejkhun dhe do luftonte bashkë me të në rrugën e Allahut derisa Islami të jetë më i larti. Kështu, marrëveshja u arrit.

Shejkhu tashmë u vendos në Dar’ije. Njerëzit filluan të vinin nga çdo vend - nga ‘Ujejne, Irka, Rijadi dhe vendet e tjera përreth. Dar’ije u shndërrua një vend shtegëtimi për njerëzit. Menjëherë sapo dëgjuan lajmet që vinin nga Shejkhu rreth mësimeve që mbante ai në Dar’ije dhe thirrjes për tek Allahu, njerëzit filluan të vinin tek ai individualisht dhe në grupe.

I respektuar, i dashur dhe i përkrahur nga njerëzit, Shejkhu mbante mësime në fusha të ndryshme: në Akiden Islame, Kur'an dhe Tefsir Kur'ani, Fik’h dhe Usul Fik’h, Hadith dhe Shkencat e tij, Gjuhën Arabe, Histori etj.

Njerëz nga shumë vende të ndryshme erdhën tek ai për të mësuar. Në mësimet e tij merrnin pjesë të rinjtë dhe të vjetrit. Ai jepte mësim për publikun dhe për persona të caktuar. Kështu, ai përhapi dituri në Dar’ije dhe vazhdoi aktivitetin e tij në da’ue.

Pastaj Shejkhu iu kthye Xhihadit. Ai i shkroi njerëzve që të hynin në Xhihad dhe të hiqnin Shirkun që ishte i pranishëm në vendet e tyre. Fillimisht, ai u shkroi udhëheqësve dhe dijetarëve të Nexhdit. Ai i shkroi dijetarëve dhe Princit të Rijadit, Diham bin Deuuas. Gjithashtu, ai i çoi mesazhe dijetarëve dhe udhëheqësve në Kharxh, dhe dijetarëve të Jugut, Kasim, Hael, Uashm, Sedir... etj. Poashtu, ai u shkroi dijetarëve në el- Ahsa, Mekë dhe Medine. Pastaj u dërgoi letra dijetarëve të Egjiptit, Irakut, Indisë, Jemenit etj.

Ai vazhdoi kështu misionin e tij duke shkruajtur letra. Ai u shkroi njerëzve duke u ngritur argumentin dhe duke i paralajmëruar kundër shirkut dhe bidatit ku kishin rënë pjesa dërmuese e tyre. Por kjo nuk do të thotë që atje nuk kishte njerëz që e ndihmonin Islamin. Kjo është e pamundur ngase Allahu ka dhënë garanci për këtë Fe se do të jetë përherë një grup në këtë Umet në shtegun e drejtë e të ndihmuar nga Allahu, siç ka thënë edhe Pejgamberi (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem). Dhe në shumë vende të botës ka patur njerëz që e kanë ndihmuar të vërtetën.

Por ajo që na intereson tani është gjendja e Nexhdit, i cili ishte zhytur në ligësi, shthurje, shirk dhe bestytni që as nuk mund të merren dot me mend. Edhe pse kishte dijetarë të devotshëm, ata nuk kishin mundësi që ta kryenin detyrën e da’ues me metodat e duhura. Kishte disa thirrësa dhe njerëz që e ndihmonin Islamin në Jemen dhe në vende të tjera, të cilët ishin në dijeni për këto forma të ndryshme të shirkut dhe bestytnive. Por, Allahu nuk u dha atyre sukses dhe fitore ashtu siç i dha Shejkh Muhamed Ibn ‘Abdul-Uehabit, për disa arsye. Së pari, këta thirrësa nuk kishin force mbështetëse. Së dyti, shumica e tyre nuk mund të duronin dhe nuk u bënin dot ballë persekutimeve në rrugën e Allahut. Së treti, disa prej tyre ishin të keq-informuar për sa i përket udhëzimit të njerëzve nëpërmjet metodave të duhura të të shprehurit, këshillimit dhe urtësisë. Mundet të ketë patur edhe arsye të tjera.

Në sajë të korrespondencës që pati me dijetarët dhe udhëheqësit dhe falë luftës në rrugë të Allahut, Shejkhu u bë i mirënjohur. Thirrja e tij u përhap gjithandej. Letrat e tij mbërrinin tek dijetarët brenda dhe jashtë Gadishullit.

Thirrja e tij pati ndikim tek njerëzit në subkontinentin Indian, në Indonezi, Afganistan, Afrikë, Marok, Egjipt, Siri dhe Irak. Në këto vende kishte shumë thirrësa të ditur. Menjëherë sapo morën vesh për misionin e Shejkhut, ata u bënë më aktivë dhe veprimtaria e tyre u pranua akoma më shumë.

Misioni i Shejkhut vazhdoi dhe u përhap në të gjithë botën Islame dhe në vendet e tjera. Më vonë, kohët e fundit librat dhe letrat e tij - poashtu edhe veprat e bijve, nipërve dhe dijetarëve që e përkrahën atë brenda dhe jashtë Gadishullit - u botuan dhe u publikuan. Gjithashtu, janë botuar vepra që flasin rreth jetës dhe misionit të tij dhe biografitë e përkrahësve të tij. Ata janë bërë të famshëm në të gjithë botën.

Është një fakt i cili dihet mjaft mirë se çdo mirësi ka ziliqarët e saj dhe çdo thirrës ka armiqtë e tij. Allahu i Lartësuar ka thënë:

“Dhe kështu, Ne kemi caktuar për çdo Pejgamber armiq - shejtanët nga njerëzit dhe xhindet duke frymëzuar njëri-tjetrin me fjalë të stolisura për mashtrim. Po të kishte dashur Zoti yt, ata nuk do ta kishin bërë atë, kështu që lëri ata me trillimet e tyre.” (el-En’am, 112.)

Kur Shejkhu u bë i famshëm për predikimin dhe letrat e tij dhe kur shkrimet e tij u përhapën anë e mbanë tek të gjithë njerëzit, shumë grupe ziliqarësh u shfaqën si kundërshtarë të tij. U shfaqën poashtu edhe mjaft armiq të tjerë.

Këta kundërshtarë dhe armiq mund të ndahen në dy grupe. Njëri grup e kundërshtoi atë në emër të Fesë, ndërsa grupi tjetër e kundërshtoi në emër të politikave edhe pse ata mbuloheshin me petkun e dijes dhe fesë. Ata shfrytëzuan armiqësinë e atyre dijetarëve që e urrenin atë dhe e akuzonin si të devijuar. Ndërkaq, Shejkhu vazhdoi misionin e tij duke larguar dyshimet e njerëzve me fakte dhe duke i udhëzuar ata tek argumentet e Kur'anit dhe Sunetit.

Disa herë kundërshtarët e tij thonin se ai ishte Khauarixh. Ndonjëherë thonin se ai e kishte hedhur poshtë Ixhmanë dhe se pretendonte autoritetin për Ixhtihad absolut pa marrë parasysh dijetarët apo fekihët përpara tij. Kurse disa e kritikonin për shkak se ata vetë nuk kishin dije të saktë. Një grup tjetër e urrente atë për shkak se ata ndiqnin verbërisht dhe mbështeteshin tek të tjerët. Ndërsa një tjetër grup frikësohej se mos humbisnin pozitën që mbanin, prandaj ata e urryen atë politikisht duke u mbuluar me petkun e Islamit dhe fesë dhe duke u bazuar në fjalët e njerëzve të bestytnive dhe devijimeve.

Në fakt, ishin tri grupe që e kundërshtonin Shejkhun. Grupi i parë përbëhej nga dijetarët e pamoralë që e shikonin të vërtetën si të pavërtetë dhe të pavërtetën si të vërtetë. Ata besonin se ndërtimi i tyrbeve dhe xhamive nëpër varre dhe kërkimi i ndihmës nga të vdekurit në varre e vepra të ngjashme me këto ishin të drejta dhe i përmbante Islami. Ata menduan gjithashtu se kushdo që dilte kundër këtyre gjërave i urrente njerëzit e mirë dhe eulijatë dhe se xhihadi kundër këtij njeriu ishte i detyrueshëm.

Grupi i dytë ishin njerëz të dijes, por ata ishin injorantë rreth realitetit të misionit që kishte ndërmarrë Shejkhu. Ata nuk dinin asgjë për të vërtetën ku ai po i thërriste njerëzit. Ata thjesht ndoqën të tjerët dhe besuan çdo gjë që dëgjuan nga dijetarët e pamoralë e të devijuar. Rrjedhimisht, ata e dënuan atë dhe u distancuan prej tij.

Grupi i tretë kishin frikë se mos humbisnin pozitat dhe gradat e tyre. Ata u treguan armiqësorë me të që përkrahësit e misionit Islamik të mos arrinin dot te ata dhe t’u merrnin pozitat dhe tokat e tyre.

Kështu që, luftimi me fjalë, argumente dhe debate ndërmjet Shejkhut dhe kundërshtarët e tij vazhdoi. Ai debatoi me ta, u shkruante letra dhe ata i kundërpërgjigjeshin. Ai i refuzonte ndërsa ata i kundërpërgjigjeshin. Për rrjedhojë, një numër i madh pyetjesh dhe përgjigjesh u mblodhën dhe u përpiluan në disa vëllime. Dhe lavdi Allahut pjesa më e madhe e tyre janë botuar.

Shejkhu e vazhdoi misionin e tij të predikimit dhe luftimit me ndihmën dhe përkrahjen e Princit Muhamed bin Sa’ud, sundimtari i Dar’ijes dhe më pas themeluesi i Dinastisë Saudite.

Më mbas, në vitin 1158 Hixhrij nisi Xhihadi me shpatë. Dihet mjaft mirë se nëse predikuesi që thërret njerëzit për tek Allahu nuk ka ndonjë forcë ku të mbështetet dhe të mbrojë të vërtetën, atëherë misioni i tij shumë shpejt do të gjunjëzohet, fama e tij do të venitet dhe për pasojë numri i ndjekësve të tij do të pakësohet. Rëndësia që kanë armët dhe fuqia është mëse e ditur për rezultatet që japin në përhapjen e predikimit, duke nënshtruar kundërshtarët me të pavërtetën dhe duke përkrahur të vërtetën.

Allahu i Lartësuar ka thënë:

“Ne i çuam të dërguarit Tanë me prova të qarta dhe bashkë me ta zbritëm Librat (e shenjtë) dhe peshoren (e drejtësisë): që njerëzit të veprojnë drejt. Ne e zbritëm hekurin, në të cilin ka (material për) luftë të fuqishme dhe dobi (të tjera) për njerëzit, me qëllim që Allahu të njohë ata që e ndihmojnë Atë dhe të dërguarit e Tij pa e parë Atë. Me të vërtetë, Allahu është i Fortë dhe i Plotfuqishëm.” (El-Hadid, 25.)

Në ajetin e mësipërm, Allahu tregon se Ai e dërgoi të Dërguarit me argumente të qarta. Këto ishin argumentet me të cilat ata sqaruan të vërtetën dhe hodhën poshtë të pavërtetën. Ai gjithashtu u shpalli të Dërguarve Librin që përmbante udhëzimin dhe shpjegimin e qartë. Ai zbriti gjithashtu Peshoren. Ajo është drejtësia e cila del në mbrojtje të atij që është shtypur nga zullumqari, ruan të vërtetën dhe përhap udhëzimin; me dritën e kësaj drejtësie njerëzit sillen me njëri-tjetrin me besnikëri dhe mirësi. Ai solli gjithashtu hekurin në të cilin ka forcë. Dhe kjo forcë është për të frikësuar dhe për t’i shtypur ata që kundërshtojnë të vërtetën. Kështu që, hekuri vihet në përdorim kundër atyre njerëzve tek të cilët nuk japin rezultat argumentet dhe shpjegimi. Pra, me të përkrahet e vërteta dhe shtypet e pavërteta.

Çdo njeri me logjikë të shëndoshë nxjerr mësim nga argumentet e qarta dhe e pranon të vërtetën me faktet e saj. Ndërsa zullumqari dhe keqbërësi që ndjek epshet e tij nuk mund të ndalohen përveç se nëpërmjet shpatës.

Prandaj, Shejkhu u përpoq me predikimin dhe Xhihadin e tij për pesëmbëdhjetë vjet që nga viti 1158 Hixhrij e deri kur vdiq në vitin 1206 Hixhrij. Ai vuri në përdorim në misionin e tij të gjitha metodat: xhihadin, predikimin, rezistencën, diskutimet dhe debatet, sqarimin me Kur'an dhe Sunet dhe udhëzimin drejt rrugëve të lejuara që ka treguar Pejgamberi (sal- lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), derisa njerëzit pranuan që të bindeshin, hynë në Fenë e Allahut, shkatërruan tyrbet dhe xhamitë që kishin ngritur mbi varre dhe ranë dakort për gjykimin e çështjeve të tyre sipas Sheriatit Islam, duke hedhur poshtë të gjitha ligjet dhe rregullat që kishin zbatuar baballarët dhe stërgjyshërit e tyre.

Kështu që, xhamitë u riaktivizuan me namaze dhe tubime të dijes; zekati paguhej rregullisht; njerëzit agjëronin në muajin e Ramadanit ashtu siç kishte urdhëruar Allahu; urdhërohej e mira dhe ndalohej e keqja; paqja dhe siguria mbizotëronte kudo nëpër fshatra e qytete, nëpër rrugë e në shkretëtira; beduinët u lanë brenda kufijve të tyre dhe Shejkhu përcolli mes tyre mesazhin e tij.

Pastaj Shejkhu dërgoi udhëzues dhe thirrësa në zonat që shtriheshin në shkretëtirë dhe në rrethinat jashtë qyteteve. Ai dërgoi gjithashtu mësues, këshilltarë dhe gjykatësa nëpër qytete e fshatra. Kjo begati e madhe dhe rruga e drejtë u shtri në të gjithë Nexhdin dhe atje mbizotëronte e vërteta dhe Feja e Allahut.

Pas vdekjes së Shejkhut, bijtë e tij, nipërit, studentët dhe përkrahësit e tij e vazhduan misionin dhe luftën e tij në rrugë të Allahut. Në krye qëndronte djali i tij dhe njëkohësisht dijetari i fashëm, Imam ‘Abdullah bin Muhamed, si dhe bijtë e tjerë, Shejkh Husejn bin Muhamed, Shejkh ‘Ali bin Muhamed dhe Shejkh Ibrahim bin Muhamed. Nipërit e tij ishin: Shejkh ‘Abdur-Rrahman bin Hasen, Shejkh ‘Ali bin Husejn dhe Shejkh Sulejman bin ‘Abdullah bin Muhamed. Dhe mes studentëve të tij ishte Shejkh Hammad bin Nasir bin Muammer dhe shumë dijetarë të tjerë të Dar’ijes.

Të gjithë ata morën përsipër detyrën e predikimit dhe përhapjen e Fesë së Allahut nëpërmjet dërgimit të letrave, shkruajtjen e librave dhe luftimin e armiqve. Arsyeja e vetme përse kundërshtarët e tyre kishin armiqësi me këta thirrësave ishte për shkak se këta i thërrisnin njerëzit në Teuhid, në adhurimin e Allahut të vetëm me sinqeritet, në shkatërrimin e tyrbeve dhe xhamive që ishin ngritur mbi varre, në vendosjen e qeverisjes Islamike, zbatimin e kodit penal Islam, urdhërimin e të mires dhe ndalimin e të keqes - dhe asgjë tjetër.

Pra, shkurtimisht, thirrësat e udhëzuan popullin në njësimin e Allahut në adhurim, i paralajmëruan ata kundër formave të ndryshme të shirkut dhe i detyruan ata që të zbatonin Ligjin Islam. Gjithashtu, u dha urdhëri që kushdo që refuzonte mesazhin e Teuhidit dhe këmbëngulte në Shirk pasi që iu bë e qartë e vërteta me fakte e argumente, ai do të luftohej derisa t’i dorëzohej të vërtetës bashkë me popullin e tij. Ata e paralajmëruan popullin kundër bidateve dhe supersticioneve që nuk ishin ligjëruar nga Allahu, siç ishte ndërtimi i tyrbeve mbi varre, kërkimi i gjykimit nga Tagutët apo nga ata që nuk gjykonin me Islam, kërkimi i ndihmës nga magjistarët dhe fallxhorët dhe besimi i tyre... e mjaft gjëra të tjera. Por Allahu i largoi të gjitha këto gjëra nga duart e Shejkhut dhe përkrahësit e tij.

Xhamitë u gjallëruan nga mësimi i Kur'anit dhe Sunetit, historisë Islame dhe studime të tjera. Njerëzit filluan të interesoheshin për kërkimin e diturisë, udhëzimit dhe predikimit. Kurse disa të tjerë u morën me agrikulturë dhe tregëti; ata ndërthurën punën me diturinë dhe dynjanë me fenë. Kështu, njeriu mësonte dhe lexonte libra, por në të njëjtën kohë ai punonte në fermën apo punishten e tij. Me fjalë të tjera, ai punonte njëkohësisht për fenë e tij dhe për interesat e tij në dynja; ai i thërriste njerëzit dhe i udhëzonte në Rrugën e Allahut, por merrej edhe me tregëti dhe industri të ndryshme që ishin të dobishme për të dhe për vendin e tij.

Pasi e kryen misionin e tyre në Nexhd, thirrësit dhe familja Al-Saud e shtrinë thirrjen drejt Mekës, Medines dhe Jugut të Gadishullit Arabik. Ata u dërguan telegrame dijetarëve në Dy Qytetet e Shenjta disa herë. Por thirrja e tyre nuk pati rezulatat dhe njerëzit vazhduan më tej me veprat e tyre të Shirkut, si ndërtimi i tyrbeve mbi varre, nderimi i tyrbeve dhe kërkimi i ndihmës nga ata që ishin varrosur në këto varre.

Njëmbëdhjetë vjet pas vdekjes së Shejkh Ibn ‘Abdul-Uehabit, Imami Saud bin ‘Abdul-‘Azijz bin Muhamed u nis për në Hixhaz. Rrugës për në Mekë ai u ndesh me popullin e Ta’ifit. Princi ‘Uthman bin ‘Abdur-Rrahman el- Medejfi kishte luftuar kundër tyre me një ushtri - përfshi këtu edhe popullin e Nexhdit etj. - i cili ishte dëbuar nga princi i Dar’ijes, Imam Saud bin ‘Abdul-‘Azijz bin Muhamed. Ata e ndihmuan atë derisa ai pushtoi Ta’ifin dhe dëboi guvernatorin e qytetit. Atje u ngrit thirrja për tek Allahu, udhëzimi i njerëzve tek e vërteta, ndalimi i shirkut dhe iu dha fund adhurimit të Ibn ‘Abbasit (radij-Allahu ‘anhuma) dhe adhurimi i njërzve të tjerë nga ana e popullit injorant të Ta’ifit.

Pastaj Imam Saudi u nis për në Mekë me urdhër të babait të tij, ‘Abdul- ‘Azijzi. Ushtria e rrethoi Mekën dhe kur guvernatori i saj u vu në dijeni për këtë ai ia mbathi për në Xhide. Atëherë Saudi me vëllezërit e tij u futën në qytet dhe e pushtuan Mekën pa luftuar në mëngjesin e ditës së parë të muajit Muharrem, në vitin 1218 Hixhrij. Në Mekë ata ngritën thirrjen për tek Allahu dhe i shkatërruan të gjitha tyrbet që ëshin ngritur mbi varrin e Khadixhes etj. Gjithashtu, ata vendosën aty dijetarë, mësues, udhëzues dhe gjykatës për dhënien e vendimeve dhe gjykimeve në përputhje me Ligjin Islam.

Më mbas, pas një kohe të shkurtër u pushtua edhe Medineja nga Saudi në vitin 1220 Hixhrij. (Kështu, të dyja Qytetet e Shenjta mbetën nën sundimin e Saudit). Në Medine gjithashtu u vendosën mësues dhe udhëzues, si dhe u ringrit drejtësia dhe gjykimi me Ligjin Islam. Ata u treguan dashamirës me njerëzit, veçanërisht me të varfërit dhe nevojtarët. Ata u dhanë atyre ndihmë ekonomike, respekt, u mësonin Kur'anin dhe i udhëzuan drejt mirësisë. Gjithashtu, ata i respektuan dijetarët që ishin atje dhe i inkurajuan që të mësonin dhe udhëzonin popullin.

Kjo gjendje vazhdoi deri në vitin 1226 Hixhrij, kur ushtria Egjiptiane që ishte bashkuar me ushtrinë Turke marrshuan drejt Hixhazit për të luftuar kundër Saudit dhe për t’i nxjerrë ata nga Dy Qytetet e Shenjta. Kjo ndodhi për disa arsye. Siç u përmend më përpara, armiqtë ishin ziliqarë dhe njerëz të marrë që nuk gjykonin drejtë. Disa politikanë deshën që t’i jepnin fund kësaj lëvizjeje sepse ata u frikësuan se mos u humbisnin pozitat dhe interesat e tyre. Prandaj, ata hodhën akuza të pabaza kundër Shejkhut dhe ndjekësve të tij; ata bënin propagandë duke thënë se ai dhe ndjekësit e tij e urrenin Pejgamberin (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe eulijatë, si dhe i mohonin mrekullitë e eulijave. Disa njerëz injorantë e të njëanshëm i morën si të vërteta këto akuza dhe kështu ata i nxitën Egjiptianët dhe Turqit që të luftonin kundër ndjekësve të Shejkhut. Për pasojë, vendi u rrënua nga trazirat dhe lufta.

Midis forcave Turke e Egjiptiane nga njëra anë dhe forcave të Saudit në anën tjetër u zhvillua një luftë e madhe. Kjo luftë zgjati për një kohë të gjatë (që nga viti 1226 e deri në vitin 1233 Hixhrij). Ajo ishte një luftë e ashpër që u zhvillua ndërmjet forcave të së pavërtetës dhe forcave të së vërtetës.

Imami Shejkh Muhamed bin ‘Abdul-Uehab u ngrit vetëm për ngadhënjimin e Islamit, udhëzimin e njerëzve në Teuhid, refuzimin e supersticioneve dhe bidave që kishin kapluar Islamin, vendosjen e të vërtetës me detyrim dhe shporrjen e të pavërtetës, urdhërimin për të mirë dhe ndalimin e të keqes.

Akideja e tij ishte e njëjtë me atë të të Parëve tanë të Mirë (es-Selefus- Salih): ai besonte në Allahun dhe në Emrat dhe Cilësitë e Tij, besonte melaiket e Tij, të Dërguarit e Tij, Librat e Tij, Ditën e Gjykimit, Kaderin me të mirën dhe të keqen që vjen prej tij. Ai ishte në rrugën e Imamëve të Umetit në kuptimin dhe besimin që kishte ai për sa i pëket Teuhidit, në përkushtimin që kishte në adhurimin e Allahut të vetëm, në besimin e Emrave dhe Cilësive të Allahut ashtu siç i ka hije Madhështisë së Tij - pa i mohuar dhe pa i përngjasuar me ato të krijesave. Ai besonte poashtu Ringjalljen, dhënien e Llogarisë, Shpërblimin me Xhenet dhe Xhehenem etj, duke qenë strikt në përputhje me Akijden e Selefëve. Për sa i përket Imanit, ai - ashtu si Selefët - besonte se Imani shtohej e pakësohej; shtohej me bindje ndaj Allahut dhe pakësohej nga gjynahet. Në të gjitja këto, Shejkhu ndoqi me përpikmëri të Parët tanë të Mirë qoftë nga ana teorike ashtu edhe në anën praktike. Ai nuk devijoi kurrë nga rruga e tyre dhe as nuk kishte besime të tija të veçanta, përveç se besimet e të Parëve tanë të Mirë dhe Shokëve të Pejgamberit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem). Shejkhu u mundua tej mase në misionin e tij duke thirrur njerëzit në besimin dhe rrugën që sapo përmendëm, predikoi dhe luftoi derisa Feja e Allahut u bë më e larta.

Kur i thirri njerëzit për tek Allahu apo kur urdhëronte të mirën dhe ndalonte të keqen, ai në fakt ishte duke kryer detyrën e tij si Musliman. Kështu, Allahu i hoqi bidatet dhe supersticionet nga Nexhdi dhe shtroi rrugën për Teuhidin dhe thirrjen Islame në botën Muslimane nëpërmjet duarve të tij.

Prandaj, shkaqet e konfliktit midis Shejkhut dhe kundërshtarët e tij ishin të qarta, siç i përmendëm edhe më përpara:

01. Refuzimi që bëri ai kundër Shirkut dhe thirrja për në Teuhidin e pastër e të kulluar.

02. Refuzimi që bëri ai kundër bidateve dhe supersticioneve të tilla si, ndërtimi i tyrbeve dhe xhamive mbi varre, festimi i mevludit dhe rrugë të tjera që ishin shpikur nga sufistët.

03. Ai urdhëroi të mirën dhe i detyroi njerëzit që ta pranonin atë. Kush refuzonte dhe nuk e pranonte të mirën, ai përdorte forcën kundër tij dhe e ndëshkonte. Ai gjithashtu ndaloi të keqen dhe zbatoi masat ndëshkimore apo kodin penal që ka urdhëruar Allahu. Ai i urdhëroi njerëzit që të ndiqnin të vërtetën dhe të qëndronin larg të pavërtetës. Për rrjedhojë, e vërteta mbizotëroi ndërsa e pavërteta u zhduk. Sjellja dhe karakteri i njerëzve ndryshoi në mënyrë të dukshme; ata silleshin mirë e me ndershmëri kudo, në xhami, në tregje dhe në çdo vend tjetër. Shirku, bidatet dhe të gjitha këto të këqia nuk ishin më mes tyre. Kushdo që e shikonte këtë gjendje do t’i vinte ndërmend gjendja në të cilën kanë jetuar të Parët tanë të Mirë dhe Shokët e Pejgamberit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem)

Shejkhu dhe pasuesit e tij ndoqën gjurmët e të Parëve tanë të Mirë (es-Selefus-Salih). Ata qëndruan të palëkundur me durim dhe luftuan fuqishëm në rrugë të Allahut. Por pas vdekjes së Shejkhut dhe pjesës më të madhe të bijve dhe përkrahësve të tij, në udhën e gjatë, kjo gjendje pësoi disa ndryshime si rezultat i trazirave të shkaktuara nga duart e Turqisë dhe Egjiptit. E gjithë kjo duke qenë në përputhje me atë që ka thënë Allahu i Lartësuar në Kur'an:

“Vërtet Allahu nuk e ndryshon gjendjen e një populli për sa kohë që ata nuk e ndryshojnë gjendjen e tyre.” (Er-Ra’d, 11.)

Lusim Allahun që t’i falë gjynahet e tyre dhe ta ngrejë lart shehidllëkun e tyre!

Misioni i Ibn ‘Abdul-Uehabit ka vazhduar deri në këtë ditë sot. Brenda një periudhe të shkurtër kohore pas shkatërrimit dhe vrasjeve të kryera nga ushtria Egjiptiane, misioni i tij u ringrit sërish dhe u përhap gjithandej. Kjo ringjallje u krye nga duart e Imamit Turki bin ‘Abdullah bin Muhamed bin Saud. Ai e përhapi thirrjen brenda dhe jashtë Nexhdit. Prania e dijetarëve dukej nëpër të gjithë Nexhdin. Ai i nxorri Turqit dhe Egjiptianët jashtë Nexhdit dhe fshtrat përreth tij. Kjo ka ndodhur në vitin 1240 Hixhrij.

Kurse shkatërrimi i Dar’ijes dhe fundi i qeverisjes së familjes Saud ndodhi në vitin 1233 Hixhrij. Populli i Nexhdit mbeti në një gjendje të mbushur me trazira dhe vrasje për gati pesë vjet. Pastaj, në vitin 1240 Hixhrij Muslimanët në Nexhd u ribashkuan nga Imami Turki bin ‘Abdullah bin Muhamed bin Saud. E vërteta u shfaq sërish dhe dijetarët filluan të dërgonin telegrame në krahina të ndryshme të vendit. Ata i thirrën njerëzit në Islam. Shumë shpejt, trazirat që kishin kapluar shoqërinë u zhdukën.

Përsëri Feja e Allahut mbizotëronte në Nexhd. Njerëzit punuan me edukim, udhëzim dhe predikim derisa çdo gjë u vendos në vendin e vet. Ata iu kthyen jetës normale që kishin jetuar më përpara gjatë kohës kur ishte gjallë Shejkhu me bijtë dhe përkrahësit e tij.

Me ndihmën e Allahut, që nga viti 1240 Hixhrij e deri në këtë ditë sot, në këtë vend ka qeverisur familja Saud dhe familja e Shejkhut (Ali-Shejkh) kanë vazhduar që t’i udhëheqin e t’i udhëzojnë njerëzit me predikim dhe luftë në rrugë të Allahut.

Ndërsa Dy Qytetet e Shenjta mbetën të ndara nga sundimi i familjes Saud për një kohë të gjatë, derisa ato iu kthyen autoritetit (të Mretërisë Saudite) në vitin 1343 Hixhrij. Dy Qyetet e Shenjta u pushtuan nga Imami ‘Abdul- ‘Azijz bin Abdur-Rrahman bin Fejsal bin Turki bin Abdullah bin Muhamed bin Saud. Me ndihmën e Allahut, Meka dhe Medineja kanë vazhduar të jenë nën sundimin e familjes Saud deri më sot.

Allahu e udhëzoftë tek e drejta pjesën tjetër të familjes Saud dhe familjes Ali-Shejkh, si dhe dijetarët e tjerë të këtij vendi! Allahu u dhëntë atyre sukses në atë që Ai do! Allahu i udhëzoftë dijetarët në të gjitha vendet Muslimane tek e drejta dhe i bëftë ata përkrahës të së vërtetës në tërësi dhe që ta braktisin të pavërtetën poashtu! Allahu i ruajt Dy Xhamitë e Shenjta dhe ndërtesat pranë tyre! Allahu i udhëzoftë të gjitha vendet Muslimane tek Feja e drejtë dhe e vërtetë! Allahu i mundësoftë Muslimanët që ata të kapen fort pas Kur'anit dhe Sunetit, t’i mësojnë ato me imtësi, të jetojnë në përputhje me to dhe që të gjykojnë çdo çështje të jetës së tyre me Kur'anin dhe Sunetin deri në vdekje! Allahu është i Plotëfuqishëm dhe Ai i përgjigjet lutjes sonë.

E gjithë kjo që thashë është ajo që mu bë e lehtë për t’ju shpjeguar jetën dhe misionin e Shejkhut me përkrahësit e tij, si dhe të fushatave që ndërmorën kundërshtarët e tij. Ne kërkojmë ndihmën e Allahut dhe Atij i mbështetemi. Nuk ka fuqi e pushtet përveç se nga Allahu. Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi robin dhe të Dërguarin e Tij, Pejgamberi dhe udhëheqësi ynë Muhamed, si dhe mbi Familjen, Shokët e tij dhe të gjithë ata që kanë marrë rrugën e tij të drejtë!

Dhe të gjitha lavdërimet janë për Allahun, Zotit e botëve.

Përktheu: Alban Malaj

Fier më 28 Dhjetor 2008/29 Dhul-Hixheh 1429 Hixhrij